Jak wybrać odpowiednią nawierzchnię na inkluzywny plac zabaw?

Nawierzchnie muszą być dostępne dla osób pełnosprawnych, ale także tych korzystających z wózka inwalidzkiego, kul, a także balkoników i podpórek. Wyposażanie placu zabaw dostosowane do zróżnicowanych potrzeb urządzenia nie ma kompletnie sensu, gdy materiał zastosowany jako nawierzchnia uniemożliwi całkowicie do nich dostęp.

Ciągi komunikacyjne i otoczenie urządzeń na placu zabaw, oprócz walorów estetycznych, powinny mieć również odpowiednią formę i funkcję, a także być zgodne z normą PN-EN 1176, regulującą m.in. kwestie odpowiedniej amortyzacji możliwych upadków na placach zabaw.

Norma PN-EN 1176
Nawierzchnie na placu zabaw, szczególnie te wokół urządzeń, muszą zapewniać wygodny dostęp, ale także przede wszystkim bezpieczeństwo użytkowników. Zgodnie z normą PN-EN 1176, wszystkie urządzenia do zabawy, których wysokość swobodnego upadku jest większa niż 600 mm i/lub urządzenia wymuszające ruch użytkownika (np. huśtawki, zjeżdżalnie, urządzenia kołyszące, kolejki linowe, karuzele itd.), powinny być ustawione na nawierzchni wytłumiającej uderzenia na całej powierzchni zderzenia.
źródło: norma PN-EN 1176

Standardy dostępności
Niedopuszczalna jest sytuacja, w której odmawia się dostępu do uczestnictwa w zabawie na placu zabaw osobie z niepełnosprawnościami ze względu na bariery architektoniczne i komunikacyjne. Warto pamiętać, że niepełnosprawność nie oznacza tylko sytuacji, w której dana osoba porusza się na wózku inwalidzkim. Specjalne potrzeby względem nawierzchni dotyczą także osób korzystających z kul, balkoników i podpórek, a także chodzików rehabilitacyjnych. Także osoby z niepełnosprawnością wzroku potrzebują dodatkowych udogodnień. Standardy dostępności przyjęte przez poszczególne miasta uwzględniają potrzeby osób z różnymi rodzajami niepełnosprawności, w szczególności osób z niepełnosprawnością ruchową, niewidomych i słabowidzących, niepełnosprawnością słuchu, z niepełnosprawnością intelektualną, z zaburzeniami lub chorobami psychicznymi oraz z trudnościami komunikacyjnymi.

Jakie wymiary?
Minimalna szerokość ścieżek na placu zabaw powinna wynosić 150 cm. Główne ciągi piesze należy projektować o szerokości min. 200 cm, co pozwala na swobodne wyminięcie się dwóch wózków inwalidzkich. Do urządzeń przeznaczonych dla osób na wózkach należy stosować utwardzone podejścia, zgodnie z wymaganiami odnośnie amortyzacji upadków. Nawierzchnie na terenach inkluzywnych powinny uwzględniać także niezbędną przestrzeń do manewrowania, a także do strefy wypoczynku, w tym dostępu do ławek i stołów. Więcej informacji odnośnie prawidłowych wymiarów oraz projektowania strefy wokół ławek znajduje się w artykule pod poniższym linkiem: https://www.termamed.pl/pl/opinions/jak-projektowac-teren-obok-lawek-dostepnych. Dużym ułatwieniem przy manewrowaniu wózkiem inwalidzkim oraz dziecięcym w miejscach krzyżowania się ciągów komunikacyjnych jest projektowanie nawierzchni w taki sposób, aby zamiast kątów prostych, w miejscach zmiany kierunku znajdowały się pokryte nawierzchnią łuki o promieniu 100 mm. Gwarantują one wygodny i bezpieczny przejazd. W przeciwnym razie, w przypadku nawierzchni wykonanych w standardowy sposób, bardzo łatwo wyjechać podczas skrętu kołem wózka poza zakres nawierzchni. Nawierzchnie powinny łączyć się ze sobą w sposób bezprogowy (bezkrawężnikowy, lub krawężnik powinien być zlicowany z nawierzchnią), aby nie tworzyć barier dla użytkowników. Poprzeczne nachylenie ciągu pieszego nie powinno natomiast przekraczać 3,0 % (Rozporządzenie MTiGM 1999), a podłużne 5%. Zbyt duże nachylenie poprzeczne ciągu pieszego utrudnia poruszanie się osobom na wózkach inwalidzkich, a osobom niewidomym trudno jest przy dużym nachyleniu ciągu pieszego utrzymać prostą linię marszu. Ważną kwestią jest fakt, że należy zapewnić dostępność nawierzchni niezależnie od warunków pogodowych, np. także po deszczu.

źródło: Standardy dostępności Miasta Gdynia, autor opracowania dr hab. arch. inż. Marek Wysocki

Wybór nawierzchni często stanowi próbę kompromisu pomiędzy kwestiami dotyczącymi funkcjonalności, bezpieczeństwa, a także kosztów wykonania i utrzymania w kolejnych latach. W przypadku ograniczonego budżetu wybór pada najczęściej na piasek lub trawnik, jednak to sytuacja, która kompletnie zaprzecza dostępności na placu zabaw, ponieważ taka nawierzchnia stanowi barierę dla wózków inwalidzkich oraz osób poruszających się przy pomocy balkonika, chodzika lub podpórki. Trudno także poruszać się na niej wózkom dziecięcym, które często w takiej sytuacji, po wyjęciu dziecka, pozostawiane są bez nadzoru na ciągach pieszych, stanowiąc zagrożenie dla osób poruszających się ciągiem komunikacyjnym. Wybór odpowiedniej nawierzchni powinien być więc zawsze wyborem, który wynika z analizy wielu kryteriów i potrzeb przyszłych użytkowników. Warto także pamiętać o tym, że tak jak strefowe projektowanie placów zabaw, warto poszukując kompromisu w kontekście nawierzchni pokusić się o ich umiejętne łączenie tak, by zapewnić dostępność, bezpieczeństwo, spójność stylistyczną oraz optymalizację kosztową wykonania.


NAWIERZCHNIE MINERALNE

Nawierzchnia żwirowa typu Hanse Grand
Ogromną zaletą nawierzchni Hanse Grand i typu Hanse Grand jest fakt, że harmonijnie wtapiają się w środowisko naturalne, doskonale więc pasują jako materiał na ścieżki w parkach oraz otoczenia placów zabaw, szczególnie z dużą ilością nasadzeń. Nawierzchnie wykonane są z łupków wysokogórskich, specjalnego wiążącego żwiru i kamienia naturalnego, przepuszcza więc wodę opadową. Stanowi alternatywę dla betonowych czy asfaltowych nawierzchni. Z powodzeniem może być stosowana zamiast lub obok nawierzchni z kostki brukowej. Jest także dostępna dla osób z niepełnosprawnościami oraz przyjazna jeżeli chodzi o poruszanie się na wózkach inwalidzkich. Z tej nawierzchni często wykonywane są boiska do gry w boule. Nie posiada właściwości amortyzujących upadki, nie mogą być więc stosowana wokół urządzeń na placach zabaw, dla których wymagana jest taka amortyzacja. Nawierzchnie Hanse Grand wliczane są w projektach jako powierzchnia biologicznie czynna.

Nawierzchnia mineralna stabilizowana żywicą
Ich dużą zaletą zarówno pod względem użytkowym, jak i biologicznym jest zdolność do przepuszczania wody opadowej i jej wsiąkania w grunt, co zapobiega gromadzeniu się wody na powierzchni ścieżki w postaci kałuż. Dodatkowo, nawierzchnie mineralne są odporne na różne czynniki atmosferyczne, w tym mrozy i promieniowanie UV. Są także wysoko odporne na ścieranie. Nie kruszą się i nie pylą, dzięki czemu są materiałem niebrudzącym. Zależnie od zastosowanego kruszywa mineralnego, mogą występować w różnych kolorach i fakturach. Dostępne są także wersje barwione, dzięki czemu pozwalają na wprowadzenie koloru na plac zabaw, który nie tylko podnosi poziom atrakcyjności dla dzieci, ale także może pomóc w oznaczaniu stref. Nawierzchnie mineralne stabilizowane żywicą, pomimo zdolności do przepuszczania wody, nie są uznawane jako powierzchnia biologicznie czynna, nie zwiększają więc jej sumy w projekcie. Nie posiadają także właściwości amortyzujących upadki, nie mogą być więc stosowane wokół urządzeń, dla których wymagana jest taka amortyzacja.

Otoczak płukany
Otoczaki nie nadają się jako materiał nawierzchniowy, szczególnie z myślą o osobach o specjalnych potrzebach. Przede wszystkim nie ma możliwości stabilizacji takiej nawierzchni, ponieważ kamienie posiadają gładkie krawędzie, więc nie występuje efekt klinowania się ich względem siebie i trwałej stabilizacji. W efekcie nawierzchnia taka nie jest odpowiednia dla osób posiadających problemy w poruszaniu się, a także korzystających z wózków inwalidzkich. Jest to także nawierzchnia, która nie jest także najlepszym wyborem dla standardowych wózków dziecięcych, a także dla seniorów. Pomimo stosunkowo niewielkiego kosztu założenia takiej nawierzchni, wymaga jednak dużych nakładów pieniężnych na utrzymanie takiej nawierzchni i z uwagi na kwestie dot. bezpieczeństwa i konserwacji, polecana jest raczej do ogrodów prywatnych niż place zabaw i ich otoczenie.

Piasek
Najczęściej spotykaną nawierzchnią stosowaną na placach zabaw jest piasek. Niestety, rozwiązanie to nadaje się wyłącznie dla osób pełnosprawnych lub nie posiadających problemów z poruszaniem się. Nie może być więc zastosowany na całej powierzchni inkluzywnego placu zabaw. Piasek posiada dobre właściwości amortyzujące, może być więc stosowany (zależnie od grubości warstwy i wysokości swobodnego upadku) jako nawierzchnia amortyzująca przy urządzeniach wyższych, w których określona zostaje wysokość swobodnego upadku mniejsza lub równa 2 m przy warstwie 20 cm oraz mniejsza lub równa 3 m przy warstwie 30 cm. Place zabaw wysypane piaskiem w całości lub wokół urządzeń, które nawet są dostosowane do potrzeb osób z niepełnosprawnościami, są zupełnie niedostępne dla tych osób.


NAWIERZCHNIE BETONOWE

Kostka brukowa betonowa
Kostka brukowa stanowi dobre rozwiązanie w kontekście ciągów komunikacyjnych na placu zabaw oraz otoczenia urządzeń, które nie wymagają nawierzchni amortyzującej. Wybór odpowiedniej kostki powinien uwzględniać potrzeby osób na wózkach inwalidzkich, więc należy unikać tzw. starobruków i produktów, które wymagają szerszej fugi. Wszelkie tego typu nierówności oznaczają trudności w dotarciu do placu zabaw nie tylko osób poruszających się na wózkach inwalidzkich, ale także seniorów korzystających z kul inwalidzkich, których nasadki mogą utknąć w nierównościach. Kostka betonowa daje spore możliwości projektowe pod względem doboru kolorów, a także wyznaczania stref i linii prowadzących przez plac zabaw. Pozwala też na instalację dodatkowych oznaczeń poziomych dla osób z niepełnosprawnością wzroku, a także adaptacji niewielkich pochyleń terenu bez potrzeby ich niwelacji do poziomu 0. Jest także stosunkowo trwała i tania w utrzymaniu.

źródło: Włącznik, Fundacja Integracja

Beton lany
Beton stosowany na placach zabaw to materiał pozwalający na dowolne kształtowanie ciągów pieszych oraz zapewnienie gładkiej nawierzchni. Może być w naturalnym kolorze oraz barwiony na kilkanaście kolorów. Betony kolorowe mogą być stosowane w obszarach identycznych, jak betony standardowe: na chodniki, ścieżki rowerowe, podjazdy. Są materiałem bardzo trwałym; nie wymagają konserwacji i poprawek, jak ma to miejsce w przypadku kostki brukowej. Betonowe nawierzchnie są odporne na odkształcenia czy porastanie trawą. Wykonanie takiej nawierzchni może dotyczyć jednak jedynie ciągów komunikacyjnych, ramp lub otoczenia urządzeń, które nie posiadają wysokości swobodnego upadku, ponieważ beton nie jest nawierzchnią amortyzującą. Jeżeli chodzi o dostępność dla osób o różnym poziomie sprawności, to o ile nawierzchnia została wykonana prawidłowo, z czasem nie pęka pod wpływem przerastających korzeni drzew, to bardzo wygodna nawierzchnia do poruszania się dla osób o ograniczonej sprawności. W terenach zieleni oraz placach zabaw stosowany jest także beton, który w przeciwieństwie do zwykłego betonu, posiada zdolność do swobodnego i szybkiego odprowadzania wód opadowych z powierzchni do głębiej położonych warstw. Główną cechą przepuszczalnego betonu jest sieć połączonych pustek, których objętość zwykle powinna wynosić od 15% do 30%. Ponieważ materiał dzięki swoim właściwościom pozwala wodzie deszczowej infiltrować obszary powierzchniowe i przepuszczalne warstwy poniżej, konieczne jest kontrolowanie nawierzchni i systematyczne mycie nawierzchni, a co najmniej 2 razy w roku wykonać kompleksowe czyszczenie, przed i po okresie zimowym. Beton jamisty może zostać także zastosowany jako podbudowa do nawierzchni EPDM lub innych, stosowanych na placach zabaw. Sam w sobie nie jest nawierzchnią amortyzującą upadki, nie może być więc zamontowany w tzw. strefach bezpieczeństwa, wymagających zgodnie z PN-EN 1176 takiej nawierzchni.

Płyta chodnikowa betonowa
Nawierzchnie wykonane z betonowych płyt chodnikowych są tańsze niż beton lany, jednak mniej trwałe oraz podatne na odkształcanie nawierzchni. Jeżeli chodzi o osoby z ograniczoną sprawnością, największym zagrożeniem są dla nich wszelkie nierówności i nieoczekiwane ubytki, a także wypaczenia płyt względem siebie. Taka nawierzchnia nie powinna także posiadać szerokich fug i najlepiej, gdy wierzchnia warstwa płyt posiada fakturę drobnych kamyczków, co daje efekt antypoślizgu. Płyta betonowa polecana jest raczej do wyłożenia niewielkich przestrzeni, jak strefa rekreacji, teren pod ławkami, wokół urządzeń tablicowych, z zastosowaniem krawężnika lub betonowania obrzeży, aby płyty utrzymać płyty w zwartej strukturze. Taka nawierzchnia wymaga regularnych przeglądów administratora i naprawy ewentualnych ubytków, ponieważ może szybko stwarzać zagrożenie i uniemożliwiać korzystanie z przestrzeni osobom o ograniczonej sprawności. Płyta betonowa, podobnie jak pozostałe wyroby z betonu, nie jest nawierzchnią amortyzującą upadki, nie może być więc zamontowany w tzw. strefach bezpieczeństwa, wymagających zgodnie z PN-EN 1176 takiej nawierzchni.

Płyta betonowa ażurowa
Betonowe płyty ażurowe stanowią kuszące rozwiązanie w sytuacji, gdy w projekcie brakuje sumarycznie powierzchni biologicznie czynnej. Płyta ażurowa potencjalnie stanowi idealne rozwiązanie – przepuszcza wodę oraz pozwala roślinom kiełkować w wolnych przestrzeniach. Niestety, taka nawierzchnia jest niedostępna dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich, o kulach, balkonikach, chodzikach i podpórkach. Nie jest także wygodna dla wózków dziecięcych oraz niebezpieczna dla seniorów. W wolnych przestrzeniach płyt mogą z łatwością utknąć kółka urządzeń pomocowych, a także nasadki kul oraz podpórek. Zagrożeniem jest również fakt, że przerastająca trawa i inne gatunki roślin, nie pielęgnowane i koszone regularnie sprawią, że przejazd lub przejście po niej będzie praktycznie niemożliwe dla osób z niepełnosprawnościami. Betonowe płyty ażurowe nie są więc nawierzchnią polecaną w miejsca inkluzywne.


NAWIERZCHNIE GUMOWE

Nawierzchnia EPDM wylewana
Dużą zaletą EPDM wylewanej jest możliwość zaprojektowania nawierzchni w dowolnym kształcie oraz w wielobarwnej kolorystyce, pozwalającej na oznaczenie kolejnych stref oraz logiki placu zabaw. Pozwala na dostosowanie bezpiecznej i funkcjonalnej przestrzeni placu zabaw oraz pełen dostęp dla osób z niepełnosprawnościami. Jest idealnym rozwiązaniem na wzniesienia, pagórki i inne elementy trójwymiarowe. Posiada właściwości amortyzujące, może być więc stosowana w strefach bezpieczeństwa urządzeń posiadających określoną wysokość swobodnego upadku. Nawierzchnia EPDM wylewana składa się z dwóch warstw. Pierwszą jest mata podkładowa z granulatu SBR i poliuretanu o grubości dostosowanej do zamontowanych urządzeń zabawowych i krytycznej wysokości upadku (współczynnik HIC). Druga natomiast to warstwa użytkowa, wykonana z kolorowego granulatu EPDM (1–3mm) o grubości 8–10 mm, zależnie od potrzeb amortyzacji. Mankamentem nawierzchni gumowej jest nieprzepuszczalność wód opadowych oraz zgłaszana przez użytkowników odczuwalna podwyższona temperatura podczas słonecznych dni, a także w niektórych przypadkach wyczuwalny zapach gumy, obniżający komfort podczas spędzania czasu na placu zabaw. Nawierzchnia gumowa jest też stosunkowo droga oraz wymaga wykonania kilku warstw, by była odporna na warunki atmosferyczne oraz spełniała warunek amortyzacji.

Nawierzchnia EPDM – płyty i kostka
Nawierzchnia amortyzująca EPDM w postaci płyt lub kostek stanowi alternatywę dla wersji wylewanej, jednak z uwagi na określony kształt płyt i kostek daje mniejsze możliwości formowania dowolnych kształtów. W przypadku płyt i kostek EPDM bardzo ważną kwestią jest ich poprawny montaż, w przeciwnym razie płyty zaczną się unosić i wypaczać względem siebie. Taka nawierzchnia nie tylko staje się niedostępna dla osób z ograniczeniami ruchowymi, ale także niekomfortowa dla dzieci pełnosprawnych i opiekunów, którzy mogą się potknąć o uniesione płyty i przewrócić. Warunkiem dostępności jest więc staranny montaż i dobrej jakości produkty oraz prawidłowo wykonana podbudowa. Mankamentem nawierzchni gumowej jest nieprzepuszczalność wód opadowych oraz zgłaszana przez użytkowników odczuwalna podwyższona temperatura podczas słonecznych dni, a także w niektórych przypadkach wyczuwalny zapach gumy, obniżający komfort podczas spędzania czasu na placu zabaw.

Mata przerostowa gumowa
Maty przerostowe, podobnie jak ażurowe płyty betonowe, przepuszcza wodę oraz pozwalają roślinom kiełkować w wolnych przestrzeniach, są więc nawierzchnią biologicznie czynną. Niestety, taka nawierzchnia jest niedostępna dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich, o kulach, balkonikach, chodzikach i podpórkach. Nie jest także wygodna dla wózków dziecięcych oraz niebezpieczna dla seniorów. W wolnych przestrzeniach płyt mogą z łatwością utknąć kółka urządzeń pomocowych, a także nasadki kul oraz podpórek. Zagrożeniem jest również fakt, że przerastająca trawa i inne gatunki roślin, nie pielęgnowane i koszone regularnie sprawią, że przejazd lub przejście po niej będzie praktycznie niemożliwe dla osób z niepełnosprawnościami. Maty przerostowe nie są więc nawierzchnią polecaną w miejsca inkluzywne.


NAWIERZCHNIE NATURALNE

Gleba
Pozostawienie gołej warstwy wierzchniej gleby na placu zabaw stanowi bardzo popularne rozwiązanie, szczególnie na osiedlowych placach zabaw. Często gleba obecna jako nawierzchnia jest skutkiem ubocznym istniejącego kiedyś na tym terenie trawnika, który uległ wydeptaniu. Co ciekawe, rozwiązanie to nie jest najgorsze pod względem amortyzacji upadków – norma PN-EN 1176 dopuszcza zastosowanie gleby jako warstwy amortyzującej dla wysokości upadku z maksymalnie 1 m. Zastosowanie gleby jako nawierzchni to rozwiązanie chyba najtańsze i najłatwiejsze, jednak niestety niedostępne dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich, o kulach, przy balkonikach, chodzikach i podpórkach. Tworzą się na niej kałuże, łatwo też o utknięcie w nierównościach. Do poruszania się po takiej nawierzchni osoba z niepełnosprawnością będzie więc potrzebować pomocy opiekunów. Darń Podobnie jak gleba, zastosowanie nawierzchni trawiastej jako wierzchniej warstwy amortyzacyjnej dopuszczalne jest dla wysokości upadku z maksymalnie 1 m. Jest to także rozwiązanie tanie i chyba najpopularniejsze na placach zabaw. Niestety największą bolączką są zaniedbania w pielęgnacji trawników na placach zabaw oraz ich szybkie wydeptywanie. Jest to też nawierzchnia, po której wózki inwalidzkie nie są w stanie przejechać, lub osoba z niepełnosprawnością wymaga stałej pomocy opiekuna, żeby przemieścić się w obrębie placu zabaw lub w ogóle do niego dotrzeć. Patrząc więc pod kątem dostępności, trawnika nie można uznać za nawierzchnię dostępną i możliwą do zastosowania na inkluzywnych placach zabaw.

Nawierzchnie amortyzujące sypkie: zrębki drewniane, kora
Zgodnie z normą PN-EN 1176, wióry i kora drewniane posiadają dobre właściwości amortyzacyjne. Mogą być więc stosowane wokół urządzeń wymagających amortyzacji upadku. Przy warstwie 20 cm to amortyzacja dla wysokości do 2 m oraz przy warstwie 30 cm, aż do 3 m. Niestety, ani wióry ani kora nie są materiałem, po którym będzie w stanie poruszać się osoba z niepełnosprawnością ruchową – ani na wózku inwalidzkim, ani przy balkoniku, chodziku lub o kulach. Również dla osób starszych, sypka i miękka nawierzchnia jest terenem trudnym do pokonania i niebezpiecznym, może więc przyczynić się do upadku.


NAWIERZCHNIA DREWNIANA

Deski, podkłady kolejowe
Drewno jest bardzo przyjaznym materiałem, szczególnie na naturalnych placach zabaw. Stosowane jest również jako materiał, z którego wykonane są nawierzchnie w postaci pomostów prowadzących do poszczególnych urządzeń lub do przemieszczania się pomiędzy np. strefą aktywności na placu zabaw a strefą wypoczynku lub krajobrazową. Co do samych właściwości drewna pod kątem dostępności dla osób o ograniczonych możliwościach ruchowych, posiada dobre parametry i pięknie komponuje się z roślinami otaczającymi plac zabaw. Warunkiem jest jednak ułożenie desek ze szczelinami o max. szer. 5 mm. Niestety, największym zagrożeniem w przypadku osób z niepełnosprawnościami jest sytuacja, gdy drewno jest mokre – na skutek opadów, wysokiej wilgotności powietrza, a także, gdy ta woda zamarznie. Nawierzchnia w takiej sytuacji staje się śliska i bardzo niebezpieczna. Częstym błędem, jaki jest popełniany przy projektowaniu nawierzchni drewnianych prowadzących do poszczególnych urządzeń jest fakt, że nie są one przewidziane wokół całego urządzenia, a jedynie w jego pobliże. Jest to spowodowane wymogiem normy PN-EN 1176, ponieważ drewno nie amortyzuje upadków i nie może być więc zastosowane bezpośrednio wokół urządzenia, które posiada strefę bezpieczeństwa wymagającą odpowiedniej amortyzacji. W takiej sytuacji, użytkownik z niepełnosprawnością zostaje odizolowany na podeście, bo nie ma możliwości z niego zjazdu ani zejścia (zazwyczaj to wysokość od 20-40 cm), ponieważ poniżej znajduje się piasek, kora lub zrębki. Podobnie postępują rodzice, pozostawiając wózki dziecięce na podestach i schodząc z dziećmi do urządzeń. Pozostawione wózki uniemożliwiają bezpieczny przejazd/przejście i stanowią zagrożenie dla osób poruszających się tym ciągiem komunikacyjnym. Ta sytuacja jest po prostu błędem projektowym w obliczu konieczności pogodzenia koncepcji z normą na place zabaw. W sytuacji, gdy urządzenie wymaga nawierzchni amortyzującej, zamiast izolacji i segregacji użytkowników, powinna zostać wokół tych urządzeń zaprojektowana inna nawierzchnia (np. EPDM), która amortyzuje upadki i daje możliwość dostępu do urządzeń także osobom z niepełnosprawnością. Drewno można wykorzystać jako nawierzchnię wokół urządzeń nie wymagających amortyzacji i umożliwić dzięki temu dostęp wszystkich użytkowników, bez względu na ich stopień sprawności.